de geesteswereld schijnt een waterachtige spiegel
ze reflecteert moeiteloos hele wereldbeelden
hoe meer golving des te meer vervorming

bij constante beroering slaan de gedachtegolven om
in een kolkende maalstroom komt er schuim bovendrijven
opgeklopt gedachtegoed lijkt bijna vaste vorm aan te nemen

het zijn de schuimeilanden, de archipel van de virtuele wereld
soms lijkt de kaart zo verdacht levensecht op het gebied
maar bij het aan land gaan zak je door de bodem van waan

wacht je lang genoeg, dan spatten alle luchtbellen uiteen
en keert het schuim terug tot spiegelglad watervlak
dat kan een regenplasje zijn, een vijver, een stille oceaan

als spiegel voor de maan