De bevolking leed massaal aan de onrust (dis-ease), uiterst besmettelijk. Zo aanstekelijk dat men onmiddellijk wapens en munitie ging hamsteren (to kill the disease).
Was men niet bang? vroeg de journalist aan de ambassadeur.
Bang voor nog meer sociale onrust? Er waren immers al meer wapenvergunningen verstrekt dan er mensen in het land woonden. Was de ambassadeur niet bang dat
die overkill aan wapens gebruikt zou worden? drong de bezorgde journalist voorzichtig aan.
Welnee, het volk zou de wapens nooit tegen zichzelf gebruiken, antwoordde de afgezant genoegzaam.
Je zag de journalist afhaken. Waren er niet al dagelijks ‘shootings’ in het land? Hij vermeed de meest evidente vraag te vragen: Tegen wie zouden die wapens dan wel gebruikt worden?
Je zag hem denken: Hoe kon je voor zo’n bevriende natie je broeders hoeder zijn? Had je met zulke vrienden nog wel vijanden nodig? Was zo’n natie niet de beste vijand voor zichzelf? Voor landen in een collectieve psychose bestond geen natie-psychiatrie. Wat is een land zonder reflectie? Het veroordeelt zichzelf tot Wild-Westtaferelen.

(Illustratie: Glen Baxter)