Mijn huisarts komt onverwacht op huisbezoek. Hij is onze buurman en hij had mij al zo lang niet in de tuin gezien. Toen we hier kwamen wonen
werden we uit wellevendheid lid van zijn prille praktijk. In de dagelijkse praktijk kwamen we er nooit. Na de inschrijving grapte ik nog dat ik hem nooit meer wilde zien.
Wat scheelt er aan Ralph? ,vraag ik.
Niet zo lekker in mijn vel, moet hij bekennen.
Waarom ga je niet naar je huisarts dan?
Die heb ik niet.
Dat is grappig, zeg ik…de controleur die nooit wordt gecontroleerd.
Inderdaad, beaamt hij als boer met kiespijn: Ik lijk wel een masseur met kramp in zijn nek.
Tragisch, zeg ik ,want wie onthooft dan de laatste beul?
Slagers keuren eigen vlees…
Je zit dus niet lekker in je vel?
Nee, ik voel dat ik te kort schiet, mijn patiënten vertrouwen mijn diagnoses niet meer… ze kijken zelf op internet en doen aan enthousiast aan zelfmedicatie, ze lezen mij bovendien de les… geven mij ongevraagd advies. Ik voel mij een beetje buiten spel staan.
Is dat niet de bedoeling dan…een zelfredzame mens kweken die zijn zelfgenezend vermogen weet aan te spreken?
Maar wat blijft er dan over van mijn vak?
Wat verwacht je dan van jezelf?
Dat ik mijn patiënten kan genezen.
Kun je dat dan niet?
Nee, ik kan hun symptomen bestrijden, pijnen verdoven, maar helen kan ik niet.
Je bent dus geen heelmeester.
Nee, het geheel ontgaat mij, ik kan alleen onderdeeltjes behandelen, wegbranden, injecteren, of pillen geven… en dan klagen ze weer over de bijwerkingen, wat moet ik doen?
Ermee leren leven… een goede heelmeester zoeken of je zelfhelend vermogen aanspreken?
(Illustratie:Martin Jarrie)