Wat is het verschil tussen dialoog en personage, is er wel verschil?
Wat blijft er over van de persoon of de persoonlijkheid als je ‘zijn’ verhaal weglaat? Hoe beschrijf je dat overblijfsel zonder opnieuw een verhaal te maken? Uit de dialoog komt de persoon naar voren.
Een dialoog bestaat dankzij conflicterende inhouden.
Inhouden die elkaar wantrouwen en bevechten met of zonder argumenten. Zonder conflict geen dialoog, lost het conflict op dan eindigt de dialoog. Zonder dialoog geen persoon.

Zonder verhaal komt de mens achter het personage pas naar voren.
Persona betekent masker, de persoon is er niet om te onthullen maar om te verhullen. Wat is het dat het masker moet verhullen? Dat er niets achter het masker zit?

Waar blijkt het wezen van de mens uit? Uit zijn handelingen, uit gedrag.
Die mens zonder verhaal is niet persoonlijk, niet vastomlijnd, ongeprofileerd, meer een mogelijkheid dan een resultaat. Als mensen elkaar blind vertrouwen zijn er nauwelijks woorden nodig, een half woord voldoet. Blind vertrouwen heeft niets te melden. Alleen handelingen kunnen vertrouwen scheppen en herstellen. Woorden moeten waargemaakt worden door de daad, anders zijn ze loos. Gaat de daad aan het woord vooraf dan zijn woorden overbodig. Hoe kun je vertrouwen winnen, door betrouwbaar te zijn?
Nalatigheid als handeling is in vele gevallen het hoogst haalbare.

De monologue interieur verschilt niet wezenlijk van de dialoog,
het is een interne dialoog tussen deelpersoonlijkheden die ervan houden om elkaar tegen te spreken. De monologue interieur is een private dramavoorstelling in de bovenkamer,
Shakespeare tussen de schuifdeuren, je speelt zelf alle rollen en je bent het publiek. Wie het doorziet geniet van de komische aard van deze hele opvoering. Deze klucht voor echt aanzien noemen we tragiek.

Natuurlijk kun je ook dialoog voeren zonder enig conflict als je weet dat de dingen probleemloos naast elkaar kunnen bestaan.