Van standaarduitdrukkingen moeten we het niet hebben.
Dankzij spellingscorrectie blijft de onbedoelde poëzie ons bezoeken.

Snel en slordig vonden elkaar weer eens in een mobiel berichtje. ‘Het gaat door woensdag, hoed weekend!’

Mijn ontblote hoofd ging meteen aan de slag met hoofddeksels. Ze pasten geen van allen. Vergeefs zocht ik naar betekenis tot ik nog eens lang-zaam en aandachtig las. Close reading.

Nu pas drong tot mij door dat het om een bevel ging:

Hoed weekend!
Poëzie liep mijn leven binnen als twee schaapjes, zaterdag en zondag. Ik zou ze hoeden, ze onder mijn hoede nemen en met zachte hand naar de grote kudde van de week leiden. Als herder der dagen telde ik in eenheden van zeven.

Snel en slordig zijn ook twee verloren schapen die door langzame aandacht weer thuis komen.