Niet veel mensen weten het, maar dingen zijn bewust, als je ze tenminste zo ruim bent om ze bewust zijn te verlenen. Niet alle dingen hebben zintuigen. Niet alle dingen hebben dezelfde zintuigen. Sommigen hebben zintuigen die anderen ontberen.
Dingen zijn zogezegd locked-in…
ze hebben geen besturing over hun lichaam om zich kenbaar te maken.
De emmer in de tuin heeft zich leren kennen in het gebruik en vooral in
lange perioden van onbruik. In perioden van onbruik herinnerde ze zich
haar eerste bruikbaarheid, haar eerste betekenis. Zoals bekend ontstaat betekenis in het gebruik van de dingen. Daarna verzonk ze in de paradijselijke staat, voor het geboren zijn. Vaag droomde ze dan van haar moeder die een mal was, een mal gevormd van het bewustzijn van de mallenmaker.
De emmer vindt niets heerlijkers dan de herhaling van het gebruikt worden.
De hele holte van haar vorm verlangt naar vervulling, liefst tot aan de rand
zodat de waterspiegel bol staat en de maan erin kan drijven.
Het kan nooit genoeg regenen in het leven van een emmer,
regen is haar een eindeloos genoegen.
Het water vormt een lens waarmee de emmer naar de sterren kijkt.

Een emmer is zich bewust van heel wat zaken. Haar zwaarte geeft aangename druk op haar bodem, een druk die toeneemt naarmate er meer water valt.
Ze voelt dan ook haar flanken uitzetten, dan geeft zich totaal over aan die sensaties.
Ik heb haar vaak veronachtzaamd, jaren verwaarloosd.
Haar hengsel hing doelloos in rust te roesten.
Nu ik dit weet neem ik haar af en toe op schoot.

Regen maakt de emmer één en al tot oor, druppels betrommelen haar bodem, haar hele lichaam trilt ervan. In drogere tijden vangt en werpt ze met schaduwen, die haar meer gestalte geven.Ze voelt dat de zon aan één kant haar huid verwarmt, terwijl haar achterkant zo koel blijft, ze geniet van die tweeledigheid. In haar ledigheid voelt ze dat zij de hele hemel kan omvatten, een emmer vol hemel, sterren en al.