Het Ding was nieuw hier en kwam bij toeval op bezoek bij de familie Zintuig.
De familie Zintuig woonde in een riant warmbloedig mobiel appartement van vlees.
Het Ding was feitelijk verdwaald, zoals alle dingen eigenlijk altijd zomaar dakloos rondzwerven…dwars door de talloze belevingswerelden.
Het Ding stond daar buiten gewoon kaal en ongenaakbaar Ding te zijn.
Vader Zien had het Ding zien staan vlakbij de visuele ingang en deed open. Hij keek het Ding indringend aan…en daarna vragend. Maar het Ding gaf geen krimp en bleef stil en was blijkbaar afwachtend van aard…het voelde zich bekeken, onbewogen en niet licht genoeg bevonden. Vader wilde alleen de lichtste dingen zien. Gelukkig kwam moeder Voel zich er mee bemoeien, zij nodigde het Ding uit om zich te laten betasten. “Ach, wat ben je toch een lekker Ding” , zei ze steeds als ze het ding geruststellend over de rug streelde. Zus Geur en broer Smaak vonden het ding meteen ook heerlijk…vooral omdat ze zo nieuw was. Ding rook zo lekker vers. Of stond er iets in de oven?
Alleen oom Oor vond dat het ding nergens naar klonk. Hij beklopte het ding overal, beluisterde het, blies erop maar het maakte geen enkel geluid.
“Het ding is waarschijnlijk doofstom”, schatte oom Oor in.
Ze besloten het Ding aan te kleden met hun gezamenlijke zintuiglijke garderobe.
En het grappige was, het paste allemaal precies. Het Ding kwam er heel voordelig in uit, niet te dik niet te dun. Het leek wel een gewaad geweven van directe zintuiglijke ervaring.
Het Ding begon zich er zo te zien al in thuis te voelen. Wat begon als beproeving leek nu een warm bad. Tot er opeens weer werd aangebeld. Oom Oor deed open.
“Wie is daar?”, vroeg vader Zien.
“Hij zegt dat hij van ‘de Stellige Overtuiging’ is!”, riep oom Oor.
“Niet binnenlaten oom Oor”, riep vader streng, “aan de deur wordt niet gekocht”
Zus Geur riep opeens: “Wat een stank hier! , er brandt vast iets aan!”.
En inderdaad, moeder Voel had een donkerbruin vermoeden in de oven staan.
Door het plotseling bezoek van het Ding was ze het helemaal vergeten.
“Het is allemaal de schuld van dat Ding!” , riep ze wanhopig.
De geur van dat zwartgeblakerde vermoeden bleef nog jaren lang in het appartement hangen, waardoor het Ding onvergetelijk werd.