Domeinenrijk

‘Het transcendente is dood’ , hoor je wel eens zeggen…

Er zijn domeinen, domeinen van zijn.
Het bestaan is het rijkste rijk met talloze domeinen, waar je op inzoomt groeit. Wij zijn dit rijk van zijn, wij zijn deze staat waarin alles bestaat. Deze staat van zijn is grenzenloos. De domeinen zijn omgrensd, door een vage, poreuze omlijning, zoals de contour van een regenwolk. Een grijs gebied van overgang, een niemandsland dat overgaat in het domein van de hemel. Elk mens lijkt een apart wolkje in het domein van de hemel.
Domeinen kennen geen nivo’s, ze omvatten elkaar of worden zelf omvat door uitgebreidere domeinen. Zo werkt het rijk der domeinen, met het omvangrijke.
Het bijzondere is dat alle domeinen moeiteloos naast elkaar bestaan, in elkaar, door elkaar. Moeiteloos en gelijktijdig, zonder strijd.
Het poëtische domein naast het filosofische naast het materiële, het geestelijke, het literaire, het muzikale, het wetenschappelijke, dierlijke, plantaardige, het historische, het fictieve, het hysterische, het euforische, het creatieve, het destructieve, het rationele , het intuïtieve, het geniale, het machinale, het biologische, het sub-atomaire, het intergalactische, het vegetarische, het omnivore, het nomadische, het architectonische etc…het eindeloze en het beperkende…
Wat is transcendentie anders dan het vrij reizen door alle domeinen van het zijn?
Reizen zonder tijd, gelijktijdig in alle domeinen verwijlen en daarmee alle beperkingen overstijgend.
Het wonder van het gelijktijdige verklaart waarom het transcendente zich alleen maar in paradoxale taal kan uiten om enigszins recht te doen aan de totaliteit.
Iedereen heeft toegang tot dit vrije reizen.
De regenwolk hoeft alleen maar te zien dat ze altijd al van hemel is geweest.

Wie transcendentie doodverklaart, heeft zich kennelijk binnen één domein opgesloten. Hard roepen dat het zo is en niet anders versterkt de virtuele begrenzing.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *