Het was inmiddels al de vijfentachtigste dag dat Salvino Podar op sterven lag.
Toen de dorpsarts van het Spaanse bergdorp Ortigueira hem moeizaam zuchtend en rochelend het slechte nieuws vertelde, had hij zich er meteen bij neergelegd tot zijn eigen verwondering. Volgens de stokoude dorpsarts Don Duelo had Podar hooguit nog twee maanden te leven, tot zijn hart het zou begeven. In zijn kamer grenzend aan de smederij had hij daadkrachtig zijn sterfbed geïnstalleerd, dicht bij zijn keukentje, het toilet, alles binnen handbereik. Hij had zich er zo mee verzoend dat hij vreemd genoeg alleen nog maar wilde liggen.
Salvino had een prachtig leven gehad als hoefsmid in het kleine bergdorp. Alle paarden en ezels uit de omgeving kenden hem van stem en gezicht. Na een paar weken sterfbed kwamen er af en toe dorpelingen met hun paarden langs met het verzoek of hij niet nog een laatste keer hun hoeven wilde bijsnijden en beslaan met ijzers.
De vredige blik van de paarden kon Podar niet weerstaan. Natuurlijk wilde hij ze voor een laatste keer behandelen al was het maar bij wijze van afscheid.
Na twee maanden overleed Don Duelo plotseling tijdens zijn siësta.
Salvino Podar was verbaasd en voelde zich levendiger dan ooit. Alsof die oude Don het goede voorbeeld had willen geven….zo doe je dat gewoon, moeiteloos…terwijl je siësta houdt. Salvino vond het een mooi voorbeeld en besloot in de ochtenden paarden te helpen om ‘s middags een uitgebreide siësta te houden in zijn sterfbed. Eigenlijk voelde zich hij zich vredig en tevreden, elke dag leek een extra geschenk. Het jaar verstreek en Salvino leefde nog steeds. Sommige dorpsgenoten begonnen hem schertsend: ‘El Presumido, ‘de aansteller’ te noemen. Hij kon geen verhaal halen bij Duelo, die toch een grote inschattingsfout had gemaakt. Maar misschien was dit wel zijn beste fout, vroeg Podar zich af.
Nog nooit had hij zo kunnen genieten van de meest onbenullige dingen…bestonden er wel onbenullige dingen? Podar overleefde nog menige paardeneigenaar tot hij in ‘n siësta overleed. Sindsdien staat deze wijze van sterven in de streek bekend als ‘Siësta Duelo’. Voor men gaat slapen in Ortigueira nemen ze nog altijd op ironische wijze afscheid, uit voorzorg, je weet maar nooit.