We liepen met de ochtend zon
in de rug.
Ze speurde de omgeving af naar
een leuke speelhond.
Verder op het pad liep een man
met een donker hondje voor zich uit
niet zwart maar donker.
Ze begon te trekken aan de riem
om de hond te begroeten.
Ik volgde haar verlangen.
Bij het naderen zagen we dat het donkere hondje
de schaduw was van de man, weg was de donkerhond.
Ze snuffelde om de man heen en begroette hem.

Schaduw als het verlangen dat ons naar buiten trekt de wereld in.
Hoe vaak blijkt het verlangen gezichtsbedrog, een misverstand.
Beter een echte hond met een simpel verlangen om te spelen,
desnoods met de baas. Die dan zelf weer hond moet worden.