Aram Bocht had onmerkbaar traag de staat van bejaard zijn verworven, leeftijdtechnisch gezien.
Hij voelde zich gezond als een goudvis in een kom, uitzicht rondom , een open blik.
Alle zintuigen hadden er nog zin in.
Aram was dit verse jaar opgestaan met een opgeruimd gevoel van schoon schip maken, heerlijk.
Ruimte maken voor iets nieuws.
Als een legale vandaal had hij met genoegen het glaswerk weggekinkeld, alle oude kranten in de bus van de papierbak gefrommeld, post voor de vergetelheid.
Overbodige troep aan de kringloopwinkel geschonken.
Wat was er nu eigenlijk niet overbodig, vroeg hij zich af.
De koelkast opschonen, schimmeljam, een half potje augurkensap, ingedroogde kaas.
In de koeling vond hij die overdosis pillen, voor het geval dat…
Je kon ze maar beter in huis hebben was de gedachte ooit geweest, als voorzorg om uit handen van de zorg te blijven.
De eerste robots waren daar al gesignaleerd, in mensgedaanten en nog erger: als mensachtigen met een ziel van een robot.
Bocht las de etiketten, als vreemde chemische sprookjesnamen, toverspreuken, de houdbaarheidsdatum was binnenkort verstreken, als een ultimatum.
Nu kon het nog, een prachtig leven, lijf en leden nog gezond, nog wilsbekwaam.
Ze zagen er nog als nieuw uit, felgekleurde pillen in doordrukstrips.
Het was een geruststelling dat hij ze in huis had, zo kon hij onbekommerd blijven.
Haast had Aram nooit gehad.
Zou hij nieuwe bestellen?
Voorlopig zou hij ze gewoon bewaren en desnoods laten bederven. Hij zou er hoogstens aan kunnen sterven, aan onhoudbare pillen. Leven was voorlopig nog niet onhoudbaar.