Dove notenbagger

vt_devotebaggernon

Te harde muziek walst het publiek plat, kennelijk wil ze verpletterend zijn.
Meestal ligt het aan slechte geluidstechniek. Soms ook aan het artistieke credo van de musici die hun onvermogen muzikaal iets mee te delen compenseren door hard te gaan.
Het meest saillante voorbeeld is:
‘I got nottin’ to say, can ya hear me!’ van de band Worshipwreck. Wie kent het niet?
(Het bijzondere, de coupletten vormen hier ook het refrein)

Soms gaan deze twee samen, credo en slechte techniek, een duivels koppel.
Gehoorbeschadiging bij musici en concertbezoekers is eerder regel dan uitzondering,
om beter te horen gaat de volumeknop een graadje hoger (en die van het gehoorapparaat ook)

Wat ik dodelijk vind aan veel electronische/digitale muziek, de metronomisch exacte maat, de machinale robotmaat en het medogenloze ritme.
Er zit geen adem in. Het klinkt mij als plastic.
Voor mij maakt het mechanische de muziek doods.
Uiterst adequaat overigens als je dood wilt uitdrukken of een robot. Een dode robot is dubbelop.

Het levende zit hem voor mij juist in het fluctuerende, het onregelmatige, de versnelling, vertraging, In plotselinge dynamische tegenstellingen en niet te vergeten, stilte.
Het is een kwestie van esthetiek en van gehoorbescherming.

Zo is de rechte lijn en de hoek van negentig graden mij ook een doorn in het oog.
Ik krijg er dove ogen van. Een rechte lijn heeft geen golflengte, er zit geen muziek in.

Er zijn natuurlijk uitzonderingen, maar veel dove notenbagger voert de hitlijsten aan.
Één uitzondering wist ik te waarderen vanwege het subtiele gebruik van electronische middelen en
vervreemdende digitale effecten, op cd dan.
Bij het liveconcert bleef er helaas niets van over.
Oorverdovend, ongehoord goed.

One thought on “Dove notenbagger

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *