Droog

Het grote epos gaat over het allerkleinste, het verfijnde, meest subtiele dat het kenmerk draagt van alomvattende oceanen, overvol van mogelijk heden, één vonkje schijn is genoeg om wat dan ook tot zijn te verleiden. In elk zandkorreltje woont een zandkasteel…een sneeuwkristal droomt van ijspaleizen. In welke laatste adem gloort nieuwe geboorte…als wat?
Slordige dromers vangen verse woestijnvissen of fata morgana’s van smeltende sneeuwpoppen…ze wensen zich droge watervallen of lichtjaren van twee seconden lang. Ze wanen als verkenners van het ongekende graag het onmogelijke mogelijk.
De echte woestijn is natuurlijk deze woestijn zonder zand, drooggevallen van alle fenomenen, verlaten leegte bewoond door stil besef. In wezen het grootste, meest subtiele detail. Noem het geen naam, probeer het maar vergeefs te vergeten.

2 thoughts on “Droog

  1. Mozeskriebels. Moest ‘Droog’ zes keer lezen, zo intens, zo duidend, zo krachtig. Woord voor woord moet het langzaam tot mij doordringen. En erg mooi geschreven. Zeg maar schitterend. Juweeltjes van zinnen volgen elkaar op Slordige dromers vangen verse woestijnvissen of verlaten leegte bewoont door stil besef. . Erg onder de indruk. Heel erg bedankt voor het delen van deze bijdrage. Prachtig. Inmiddels nog een paar keer gelezen. Blijft fascinerend, betoverend, magisch……

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *