The Phonetics

Weffol biede ree fol bedde 3x
Neffe kowe weej voreffe konne zee
Fotstu medde sanni wedde fodde bedde…

Deze tekst op lukrake melodie blijft nu al dagen in mijn hoofd hangen als een dierbare oorwurm, waarom weet niemand. Het is afkomstig van de langharige cultband ‘The Phonetics’ uit de jaren 60. Hun bekendheid werd bemoeilijkt omdat hun naam bewust steeds anders & verkeerd werd gespeld op affiches:
Du foonettix, Thufeaun Ethics, Devoon at X.
De groep bestond uit louter dyslectici met een overrompelende muzikale fantasie en dito tekstbehandeling. Hun teksten (Ivan Hilly) waren pure klankpoëzie, maar dan zonder de Dadaïstische Kunstpretentie.
Ze hadden de ongewone gewoonte om elk concert de nummers van de plaat anders te spelen, iets wat in de popmuziek eigenlijk onvergeeflijk is. Het publiek moest tijdens het concert zelf maar actief op zoek naar herkenbare noten van de songs die alleen op plaat in een coherente vorm grijs gedraaid konden worden. En dat grijsdraaien gebeurde ook, op grote schaal want het was ontegenzeggenlijk de meest fantastische muziek. Andere popmuziek stak er maar schraaltjes bij af, waar clichématige deuntjes in 3 minuten 40 keer herhaald werden alsof het doel een openbare hersenspoeling is.
Zo niet bij the Phonetics, die speelden alles ‘at random’ in de vrije geest van het moment.
Ze brachten helaas slechts een aantal zeldzame & iconische platen uit die alleen nog antiquarisch te vinden zijn. De producers van platenmaatschappijen werden helemaal gek van deze gasten:
Pete Wallstone: drums en mixed media, Kevin Kowalsky: keyboards en tambourine, Burk Hawkings: vocals en guitars, Will en Ivan Hilly: lyrics, backingvocals en randomized moving around.
De heren zijn inmiddels hoogbejaard en onbehaard. Wie kent ze nog en hun vergeten nalatenschap?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *