Er werd middernachts aangebeld,
je verwachtte niemand op dit uur.
Het was dodelijke Ernst…

met zijn stropdas en zwarte aktetas.
die jou hier in je eigen deuropening
nietszeggend en tegelijk veelbetekenend aanstaarde.

Hij toonde zijn visitekaartje waarop stond:
‘Aan de deur wordt niet verkocht,
wij leveren ongevraagd en gratis aan huis’

Je trachtte hem nog af te wimpelen,
maar zijn voet zat al tussen de deur,
zijn mond neigde over naar jouw oor…

Of je hem wel serieus wilde nemen,
fluisterde hij, voor je eigen bestwil,
er stond immers nogal wat op het spel.

Je kon moeilijk zeggen
dat dat teveel gevraagd was
terwijl je kennelijk nogal bedremmeld
naar zijn te grote blote voeten keek.

Plots begon hij te bulderen,
‘t was maar ’n geintje.
Meneer kwam niet meer bij.