Kijk, ik woon in een boom, alleen.
Op een klein eilandje.
Als ik de hemel wil zien, kijk ik naar beneden in de waterspiegel.
Het bladerdak is ’s zomers zo dicht dat ik in groen licht leef.

Wat ik ben, weet ik niet.
Ik heb mijzelf nog nooit gezien.
Kijk maar in de waterspiegel, zei mijn moeder.
Ik vergeet het steeds; het water drinken slokt mij helemaal op.

Mensen geven levende wezens namen en delen ze in als een verzameling, soort bij soort.
Onlangs plaatsten ze een raar ding in mijn hoge boomholte.
Ik probeerde het ding te proeven… het smaakte niet.
Ik verzamel alleen nootjes voor de winter.
Die verberg ik in geheime holtes.

Dit eiland is mijn universum.
Het lijkt wel een planeetje met bomen als voelsprieten in de lucht.
Dit is mijn eerste zomer.

Mijn ouders wonen vijf bomen verder.
Ik probeer ze te bespieden om te zien waar ze hun nootjes verstoppen.
Maar ze zijn goed in dwaalsporen aanleggen en schijnbewegingen maken.
Dit eilandbosje ligt vol nootjes, een overvloed.
Alleen smaken de gedroogde nootjes lekkerder.