Een gedachte is een auto, denkbeeldig rondrijdend door je gedachtegangen.
Het lijkt een druk verkeer, maar er rijdt slechts één auto per keer.
Een auto die je al tijdens het rijden moeiteloos inruilt voor een ander gedachtemodel met een andere kleurtje, een ander merk, een ander kenteken.
Het is een wonderlijke file van slechts één auto.

De virtuele auto botst op een volgende gedachte, of wordt denkbeeldig van achteren aangereden door de vorige.
De ene na de ene gedachte rij je zo total-loss.
Binnen een oogwenk is het wrak weer uitgedeukt en overgespoten.
Je rijdt gewoon verder in een puntgave gedachte — open dakje, volle tank — naar de parkeergarage van je geheugen, waar je je gedachten denkbeeldig wegzet.

Natuurlijk heb je zo je voorkeuren, bijvoorbeeld voor de ruime gedachte die glimt als een limousine.
Of je voelt schaamte om je te verplaatsen in een roestig wrak.
Als je ziet dat de grondstof van beide exemplaren identiek is, verlies je je interesse in vorm en naam.

Er lijkt geen einde te zijn aan de beschikbare parkeerruimte in je geheugen.
Als je totaal bent uitgekeken op je ene auto, parkeer je hem in die lege garage.

Het denkbeeldige komt nooit van z’n plaats.
Meditatie is een autosloperij zonder onderdelen.