Fabel van het eerste oog

Water is de basis van het leven op aarde.
Wellicht is droogte de basis van buitenaards leven,
maar aards leven moet nattigheid bevatten.

Een wateroppervlak heeft de eigenschap te reflecteren,
in een regendruppel weerspiegelt de hele omgeving.

Het is misschien een idioot idee, maar wat is er idioter dan de praktijk van deze evolutie?
Dit idiote idee is dus in goed pragmatisch gezelschap, tot er een beter idioot idee komt.

Zou weerspiegeling het allereerste begin kunnen zijn van een oog? Zou de eerste reflectie in het eerste water, het eerste zien hebben veroorzaakt, of beter gezegd veroogzaakt?

Verzocht de weerspiegelde hemel dringend om een oog, uit noodzaak waargenomen te willen worden? Is reflectie de eerste gedachtenvorm verschenen aan het geestesoog?

Het geestesoog ziet wat het fysiek oog doorgeeft, maar het geestesoog ziet ook zonder fysiek oog. Het ziet bijvoorbeeld wanneer het fysieke oog blind is.

Hoe kunnen dieren en planten zulke subtiele, intelligente aanpassingen belichamen zonder bewust te zijn van de talloze factoren die meespelen en nodig zijn voor de realisatie van bijvoorbeeld een oog?

Bovenstaande vragen zijn natuurlijk onzinning als er niet eerst een intelligent bewust zijn aanwezig is. Wat heeft een oog voor zin als er niet al een bewuste waarnemendheid is.

Dat wat wij wereld noemen is te herleiden als de werking van zintuigen. Zonder getuige van die zintuiglijke prikkels is er geen waargenomen wereld. Het mysterie is zeer pragmatisch.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *