Fabel van het ezelsoor

Het ezelsoor is een trouwe mensenvriend, zijn biotoop is het boek.
In een gemiddelde boekenkast kun je soms populaties van honderden ezelsoren aantreffen.
Op hoeken van bladzijden zoekt hij zijn toevlucht door naar binnen te buigen.
Zo wijst het ezelsoor als een pijl naar de tekst of afbeelding die niet vergeten mag worden door de lezer.
Het steunt het geheugen van lezers die iets van groot belang hebben ontdekt dat ze niet kwijt willen raken.
Bij een gesloten boek kun je deze boekmarkeringen herkennen aan afwezige papieren hoekjes.
(Wonderlijk trouwens dat afwezigheid soms van denkbeeldig papier kan zijn!)

Een volgende lezer kan zo zijn voordeel doen bij het inzien van een tweedehands boek dat aandachtig is beëzelsoord.
Hij vindt met gemak de essenties die de vorige lezer heeft ontdekt.
Natuurlijk hoeven dat niet dezelfde te zijn die hij zelf zou markeren.
Zo veel lezers van één boek, zoveel belevers.
Komen deze essenties de lezer als evidenties voor, dan vouwt hij het oor weer netjes terug.

Evidenties zijn van nature onvergetelijke essenties.
Je kunt nog zo je best doen ze te vergeten, maar dat is tevergeefs.
Ze zijn blijvend aanwezig.

Je zou verwachten dat het ezelsoor uitstekend zou kunnen luisteren.
Integendeel, het oor is volkomen doof.
Het enige wat het ezelsoor opvangt, is het ongehoorde.
Ongehoorde essenties ver voorbij alle woorden.

3 thoughts on “Fabel van het ezelsoor

  1. Hoi Knarf,

    Mooi stukkie weer!! Fijn zoveel mooie mailtjes? Als je de Jeugd van Tegenwoordig leuk vindt, dan moet je ook maar eens de Huilende Rappers proberen. Ik kom niet meer bij….?

    Hoe gaan jullie? Lekker in huis 2 zeker ?? Wij gaan ook prima, bijna man en vrouw…. Of waren we dat al?

    Groetjes aan je 2 schatjes, tot spoedig xx

    Met vriendelijke groet,

    Benno Velink.

  2. Het ezelsoor is geen vriend. Hij buigt alleen voor de vergetende lezer. Hij hoort niet bij de schoonheid van het boek. Als vijand van de boekenlegger legt hij de nadruk op een pagina als referentie aan mogelijke dementie. En vaak niet naar de essentie. Dat is, in essentie, evident.

  3. Ik heb het Bor voorgelegd, hij zegt; Ook boeken verdienen te leven, zoals een mooi gerimpeld gezicht door het leven getekend. Het is de esthetiek van het onvoltooide, van het onvolmaakte. Perfectie leeft niet. Een vaas met een barst is meer heel dan een puntgave vaas.

Laat een antwoord achter aan openbaargeheim Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *