Als Bor van Geenen kon ik pas laat klokkijken.
Ik keek wel eens naar de klok als volwassenen ernaar wezen alsof het ding een autoriteit bezat om mensen op te jagen.
Je was volgens die autoriteit altijd te laat of je moest je haasten.

Kloklezen leerde ik pas later toen het al te laat was.
Te laat om het concept tijd te belichamen.
Het tijdconcept heeft nooit kunnen aarden in mijn eigen aard.
Dit droeg ertoe bij dat ik eigenaardig werd, gevonden, in de ogen van anderen.
Tijd is mij wezensvreemd.
Vraag mij hoe laat het is en ik zeg: ‘Het is nu….?’
De vraag naar de tijd is voor mij een zelfgenererend probleem dat niet bestond voor de vraag gesteld werd.
Doorzie je de foutieve aanname dan vervalt het hele probleem.

Duur is onmeetbaar voor mij, het begin van duur kan ik mij niet herinneren, het kan er dus altijd al zijn geweest.
En het duurt maar voort.
‘Maar als je sterft, dan stop het toch?’ werpen tijdgelovigen mij voor de voeten.
Dan moet altijd even verwerken dat mensen denken te weten wat de dood is, voor ik antwoord;
‘Duur heeft geen lichaam en duurt dus gewoon voort,
mijn lichaam stopt maar de duur is los van het lichaam’

In deze fase van het gesprek dreigt een enkeling van zijn tijdgeloof te vallen, een deel schaalt mij in bij de ongevaarlijke gekken, kappen het gesprek af omdat ze snel naar de volgende afspraak moeten.
De ruime meerderheid begint niet eens aan zo’n gesprek, tijd is heilig, hun houvast.
Tijd is een smoes om niet hier en nu te hoeven zijn, een vlucht.

Tijd kon mij nooit opwinden.
Mijn horloges vielen stil omdat ik ze niet opwond, of ze gingen stuk.
Ik verloor ze, nooit was ik ze kwijt.
(Nooit zag ik een poes met een horloge of een hond met een friese staartklok)

Ik ben meer een ruimtemens.
Hoewel mens?
Eigenlijk heeft het hele concept ‘mens’ ook nooit vat op mij gekregen.
Laat ik het bij ruimte houden, ik hou van de ruimte.
Ruimte is geen concept, het bestaat uit niets anders dan niets.
Ruimte is afwezigheid van alle concepten.
Een aanwezig zijn van afwezigheid.
Duurloos.