Mijn grootouders heb ik nooit gekend. Gelukkig maar zou je bijna zeggen maar dat zou hardvochtig zijn.
Van horen zeggen kende ik hun zwoegende levenslopen…en nog meer door het beladen zwijgen van hun kinderen, mijn ouders. Verzwegen hardvochtigheid, egoïsme, benepenheid.
Het verlangen ze te leren kennen kwijnde vanzelf weg naar gelang je mondjesmaat meer details vernam.
Zoals er fantoompijn kan zijn van een geamputeerd lichaamsdeel zo kan de aanwezige afwezigheid van fantoomopa’s en oma’s voelbaar zijn binnen een gezin. Hoe dan? Door hun niet te missen oproep om te vergeven, te delen en ruimhartig te leven.
Je kunt deze fantomen niet missen, een kind wenst zijn ouders van nature de beste ouders toe. Sommige kinderen gaan de betere ouder spelen voor hun ouders. Zo zijn kinderen, ze voelen intuïtief het tekort en gaan dat spontaan aanvullen. Het leven draait de rollen om.
Ouders baren kinderen, maar soms moet het kind zijn ouders ter wereld brengen. De leerling onderwijst de leraar hoe hij moet lesgeven.
Het gewas leert aan de boer hoe ze het best tot bloei komt.