Kent u het boek ‘Mango’ van de schrijver Bolivar Perota?
De schrijver van naam kennen wil niet zeggen dat je hem kent. Een boek van de schrijver hebben wil niet zeggen dat je het gelezen hebt. Het boek gelezen hebben wil niet zeggen dat je het boek begrepen hebt. Een boek begrijpen wil niet zeggen dat je het zelf geleefd hebt. Het zelf geleefde leven wil over zichzelf helemaal niets zeggen. Wat is er zinlozer dan een betoog over de smaak van een mango. Perota beschrijft feitelijk alles wat een mango niet is. Je proeft na lezing de indringende afwezigheid van mango.

Gelukkig kom je een echte mango tegen, tenminste dat vertelt de verkoper je. Nu blijkt dat je misschien helemaal niet van mango houdt, omdat je net een onrijp exemplaar treft of een rottende. Of het smaakt je niet omdat je te weinig papillen op je tong hebt. Of de smaak is je te sterk vanwege teveel papillen. Niet exotisch genoeg of veel te exotisch. Je moet geluk hebben om de echte mango te leren kennen. De echte liefhebbers zijn geluksvogels, zij hebben de standaard leren kennen waar elke volgende mango aan moet voldoen. Als ze eerlijk zijn moeten ze erkennen dat gedurende hun verdere leven zelden wordt voldaan aan die standaard. Niets kan tippen aan die ene ervaring, die hele geestesgesteldheid van toen.

Je proefde destijds gewoon het geluk zelf. De mangosmaak was niets meer dan een bevestiging daarvan, een indicator. De mango diende als kapstok. Sinds je dat inzag kon je geluk overal aan ophangen. De dingen zijn maar kapstokken voor geluksvogels, ze zwermen rond en strijken erop neer.