Ze is eigenlijk een Calabrese prinses,
maar zit vermomd als modderhond onverstoorbaar in de tuin.

Ogen dicht, snuit omhooggeprikt tegen de stormwind in,
die haar vacht flakkert.
Als op de voorplecht van een schip snuift ze
vol vervoering alle naderende vleugen…
van nog onbekende wegen, vreemde vachten,
de meest ijle verloren sporen.
Haar snuit ligt ruiktechnisch golflengtes voor
op mijn eigen verstopte gok.
Als een radio die geurgolven ontvangt
zwaait haar staart bij de juiste golflengte.