Het komt niet iedere dag voor dat privé de zon verduisterd wordt. Een maand geleden gebeurde het. Er had niets over in de krant gestaan en niemand anders dan ik leek het op te merken. Op klaarlichte dag lopend met mijn hond. Terwijl ik naar de zon keek verbleekte zij. Verbleken is geen adequate voorstelling, ze loste gewoon op in de snelvergrijzende omgeving, binnen een minuut was ze weggevallen in het pikkedonker. Wat opviel was dat haar nabeeld er ook niet was. Totale duisternis. Er brandden overdags ook geen straatlantaarns zodat ik blindelings mijn weg moest vervolgen naar huis achter de hondenneus aan.
Thuisgekomen deed ik het licht aan, nog steeds geen beeld.
Toen ging ik mij pas echt zorgen maken. Ik voelde mijn hond aan mijn hand snuffelen en vroeg hem, ‘Ben je een blindegeleidehond geworden?’
Acuut met blindheid geslagen. Op de tast probeerde ik iemand te bellen, lukraak drukte en veegde een ik over het schermpje.
Ik wachtte in spanning wie er zou opnemen.
Een medewerkster onderhoud van de woningbouwvereniging legde mij uit dat er echt geen zonsverduistering was en adviseerde om mijn ogen na te laten kijken. Op mijn verzoek bestelde ze een taxi naar de ziekenhuis, spoedeisende hulp.
Het eerste wat ik weer zag was een paars gewei van een pluche eland. Het moest wel Rudolf zijn vanwege zijn rode neus. Thuis probeerde ik mijn hond te troosten tevergeefs. Hij was al uitzinnig blij mij te zien.
De arts had een latijnse term genoemd,..dabadabada Fugax.
Alleen fugax had ik onthouden, het betekent ‘van voorbijgaande aard’
De eland herinnert mij nu aan Kiruna, Noord-Lapland waar ik was om de zon niet onder te zien gaan.