Vloeken in de kerk is begrijpelijk.
Je kunt het niet iedereen naar de zin maken, zelfs God kan dat niet.
God bedient iedereen.
Met de verkeerde bestellingen, zo lijkt het.
Vandaar dat gelovigen hun God soms lelijk kunnen vervloeken.
Er doen zich in de wereld slechts twee problemen voor:
> of je krijgt iets wat je niet wilt,
> of je wilt iets wat je niet krijgt.

Vloeken buiten de kerk is minder logisch.
Is het niet vreemd dat ongelovigen net zo hard, of nog heftiger, de God vervloeken waar ze helemaal in geloven?
’t Is net als met die atheïst die God verwijt dat God niet bestaat.
De vloekende ongelovige straft God, dat is grappig.
Alsof je een denkbeeldige vlieg probeert dood te slaan.
Denkbeeldige vliegen zijn de meest hardnekkige voor wie het denkbeeldige niet als zodanig herkent.

In het Hindoeïsme is het niet-bestaan van God juist de ultieme presentie van het goddelijke.
Baas boven baas.
In dit geval geen baas boven de bovenste baas.
Parabrahma.
Zenmeesters droegen hun leerlingen op, als zij beweerden Boeddha te hebben gezien, deze verschijningsvorm onmiddellijk te doden.
Omdat de directe, levende ervaring van het zijn juist aan alle beelden en woorden vooraf gaat.
Vooraf aan het denkbeeldige.

Er zijn ook zogenaamd nette mensen die keurig beschaafd proberen te vloeken.
Dat is pas echt tenenkrommend.
‘Ga, gotnondebever en vermenigvuldigt u!’
Een oprechte vloek is prachtig wanneer het totaal uit de grond van het hart komt.
Een hartgrondige vloek als bliksemafleider voor de bovenkamer, anders slaan de stoppen door.

Om geloofwaardig te vloeken, zouden atheïsten eerst moeten geloven in datgene wat ze willen vervloeken.
Het leven is nu eenmaal geen postorderbedrijf.
Alhoewel…
Ik kreeg laatst een handbeschilderd tegeltje verkeerd bezorgd.
Afzender onbekend, met het opschrift: ‘Wil wat je krijgt en wil niet wat je denkt te missen.’
De postbode was al meteen weer weg.
Ik wilde het tegeltje eigenlijk niet.
Nu hangt het aan de blinde muur van mijn bovenkamer, die trouwens nodig eens gewit moet worden.