Het meest typerende aan tijdgeest is het niet kunnen luisteren. Tijdgeest kan daarom ook niets onthouden, hoe vaak het ook wordt verteld, het kan niet worden opgenomen.
Het is voor hem niet om aan te horen, geen gehoor… Tijdgeest wordt daar agressief van, dat hoort bij zijn masculine aard. Het nare van een dysfunctioneel geheugen is dat ze ook geen geweten heeft. Achteraf heeft hij het gewoon nooit geweten.
De tijdgeest is dus niet meer aanspreekbaar. Tijdgeest wil zich niets herinneren, wil geen verantwoording afleggen over haar rol in het verleden, over hoe onerkend verleden het heden bepaalt. Tijdgeest denkt liever zogenaamd positief vooruit om ongemakkelijke waarheden weg te drukken. Dit soort van positief denken is uiterst negatief. Tijdgeest kiest voor één kant van de zaak en vermijdt elke dialoog met de andere kant, want die heeft geen bestaansrecht. Laat staan dat tijdgeest erkent dat er nog meerdere, meer genuanceerde perspectieven zouden zijn, op meta-nivo.