Garbelli, was als achttienjarige begonnen met één Vespa (wesp) Piaggio Ape (werkbij).
Het iconische driewielige koekblik als rijdende ijssalon.
Zo bediende hij heel Napels tot hij uitverkocht was.
Tegen drie uur ‘smiddags had Mario al zijn ijs weggeschept, de smaakversterker van de chinees ging erin als gebraden zangvogeltjes. De weelde van zoveel geld in de namiddag maakte hem een graag geziene gast in de rosse buurt, te meer omdat hij zijn cocaïne zo ruimhartig deelde met zijn ‘vriendinnen’.
Het was een kleine stap om er nog een Vespa bij te nemen en zijn neefje van zijn schoolbezoek te verlossen. De ijszaken liepen meer dan gesmeerd. Ieder jaar een wesp erbij zorgde voor een ware zwerm die door de verzengende straten van Napels gonsde. Het cocaïnegebruik van ‘baas’ Garbelli was een openbaar geheim. Mario vond cocaïne en vriendinnen het beste medicijn tegen welke pijn dan ook. Hij gunde het iedereen om zo te worden geheeld, beter dan die dokters die zijn moeder niet hadden kunnen redden van de waanzin.
De maffia hield ook van ijs en zocht contact met Garbelli, niet om hem af te persen maar om hem te helpen internationaal te gaan, de amerikaanse markt te veroveren met het beste ijs.
Why not, dacht Mario en ging met zijn weldoeners in zee. Ze zouden niet eens een percentage vragen…ze boden zelfs aan de verpakking en verzending te regelen. Overzeese contacten hadden ze genoeg en inpakken konden ze als de beste.
Na onderzoek van de narcoticabrigade werd het ijs onderschept en de hele wespenzwerm in beslag genomen.
IJs bleek het perfecte middel om de cocaïne geurloos in te conserveren, geen hond die het rook. Het was een mooi lijntje naar Amerika, ze waren daar dol op het Italiaanse ijs, niet aan te slepen.

Hoe de narcobrigade de drugssmokkel op het spoor kwam wordt geheim gehouden.
Garbelli ontkende ijskoud iedere betrokkenheid tot onomstotelijk werd aangetoond dat de Vespa’s behalve ijs toch vooral cocaïne verspreidden. Het codewoord was ‘Stracciatella Bianco’, dan vond je het zakje witsel onderin het krokante hoorntje.
Tijdens zijn gevangenschap werd Mario noodgedwongen clean en schreef een boekje over de ijsrecepturen van zijn moeder, geen woord over smaakversterkers. Garbelli begon een nieuw leven in Milaan met één Ape, daar hield hij het bij. Hij specialiseerde zich in Cassata, een ijstaart die alle smaken bevat. Van schepijs naar snij-ijs.

Uit ‘Italiaanse toestanden’ Coen Cederik, Milaan.