Ons hekje heeft een bel aangebonden gekregen.
Voor het geval je net in je hangmat een hazenslaapje ligt te doen. Vanochtend vroeg werd er rond zes uur aangebeld bij ons tuinhuis. Dat was al vaker gebeurd maar nooit zag ik de belletjestrekker. Voorzichtig keek ik door de luxaflex. De haas was er!
De hond sloeg aan door mijn ingehouden opwinding, een stuk worst legde hem het zwijgen op.

Hij was niet alleen.
Het tamme, verwilderde tuinkonijn vergezelde hem of haar.
Samen huppelden ze rond in de tuin, de haas met zijn schonkige lange stelten. We waren in opperste vervoering.
De haas van dichtbij zien is al mooi, maar stille getuige zijn van een gemengd huwelijk tussen andersoortigen.
Mijn vrouw en ik zijn ook anderssoortigen, we hebben ons nog nooit verveeld.

Een wilde haas die vrijwillig het mensenpark bewoont, leeft samen met een gedomesticeerd konijn dat aan het konijnenhok ontsnapt is. Een mooi stel, onze zegen hebben ze.
We zijn vol verwachting op hun kinderen.

Darwin’s wegen zijn ondoorgrondelijk en zeer aangenaam om kennis mee te maken.