We kwamen uiteindelijk tergend langzaam aan op station Rovaniemi, hoofdstad van Fins Lapland. Vader kende de postkruiers van het station daar persoonlijk. Zo kon hij ritselen dat wij tussen de postzakken ongemerkt langs de zwaarbewapende douane glipten. Eenmaal op veilige grond hadden we de juiste verblijfspapieren, alleen onze verstekeling niet, daar had vader niet op gerekend. Tijdens de hele tocht had het onderbewustzijn mijn geheugen vergeefs afgegraasd op zoek naar die verdwenen cello, maar zelfs geen geurspoor van dat dierbare antieke instrument. Wel speelde de sonore gonzende klank van de cello door mijn brein, als de rondwarende geest van wijlen opa Darpo. Muziek zonder instrument. Hoe kon iets afwezigs zo’n weerklank vinden in mijn bovenkamer. De akoestische leegte daar bracht een echo voort die bleef rondzingen. Muziek van het mogelijke, het nog ongeborene. Nu moesten we op zoek naar de rendierherderfamilie van moeder Wami en hopen op veilig onderdak. Gelukkig had vader Beusgard zich nu ook over Vorelsmani ontfermd, die hij verzorgde als een kindje in de wieg, in dit geval een cellokoffer.
Barvo was nog niet de oude, hij bloedde met tussenpozen uit zijn poëtische ader. De overdosis had zijn voorheen zo vluchtige fluïde geest ingedikt tot een poëtische stroop die druppelsgewijs prachtige strofen voortbracht, die alleen niet bij elkaar leken te passen. Vader Beusgard begon er plezier in te krijgen om deze verwarde frasen in een betekenisvolle volgorde op te schrijven. Voorlopig konden we logeren bij de stationschef van de Finse Posterijen die een soort Datsja had aan de rand van de stad Rovaniemi. Barvo kon daar tussen de postzakken aansterken na zijn vergiftiging. Hij kreeg een kostuum van de Finse posterijen, en hij begon zich elke ochtend te scheren. Ik herkende hem moeizaam de eerste keer, maar de gedaantewisseling leek hem rust te geven. Met Vader Beusgard kon hij het opvallend goed vinden. Dit overwegend vond ik dat mijn missie geslaagd was. Ik had hem en het boek gered.
Moeder Wami kwam ons nog niet achternagereisd. Wel bereikte ons het bericht van buurman Momzi dat ondanks de gewelddadigheden er kinderen geboren bleven worden…en wie anders kon ze verlossen. Moeder Wami was zelfs naar de andere oever overgestoken om daar kinderen te verlossen uit hun eenzame opsluiting. Dan moest de toestand daar wel ernstig zijn, zo onverzettelijk had ze altijd geweigerd om die brug over te gaan. Welk verhaal zou die brug te vertellen hebben?