Gewauwel


Ik heb een hele fijne tandarts. Zijn naam noem ik niet want hij is erg gesteld op anonimiteit.
We hebben samen een hele intieme band. Als hij met zijn handen in mijn mond zit stelt hij mij vragen die ik met wat onverstaanbaar gewauwel beantwoord.
Uit mijn gewauwel stelt hij weer vragen samen die ik nooit zou durven stellen.
Ongevraagd geeft hij uitgebreid antwoord…over zijn boot, zijn kleinkinderen..over zijn teloor gegane passie voor beeldhouwen.
Gisteren vertelde hij tot mijn ontzetting dat hij met pensioen gaat.
‘Waverschikuluk, dameejenie..!’ ,wauwelt mijn overvolle mond.
‘Ach, er zijn zoveel tandartsen op de wereld’, zegt hij laconiek.
‘Kawelzijn, maa i wil alleen jou hande in mij mond’.
‘Auw, je bijt me’ , lacht hij, terwijl hij mijn tandhalzen polijst,
‘Ik stuur je nog wel een uitnodiging voor mijn afscheid in sporthal Zuid, spoelen maar even!’
‘Wat een hele sporthal?…ga je van al je patiënten afscheid nemen?’ vraag ik verbaasd.
‘Ja, natuurlijk, ik wil wel terug kijken op mijn levenswerk’
‘Je gaat ze zeker stuk voor stuk in de mond kijken?’
‘Nee, natuurlijk niet gekko, maar ik heb met ieder op zich wel een speciale band.
Ik zie ze echt als vrienden bij wie ik mijn verhaal kwijt kon….stuk voor stuk hebben ze een warm luisterend oor…zou je trouwens niet eens overwegen om een beugel te nemen?
‘Een beugel?, man, ik ben over de vijftig….en daar kom je nu mee?’
‘Okay, dus je wilt die scheve tanden houden?’ , zegt hij met een grijns.
‘Natuurlijk, ik ben erg gesteld op die scheefte, wat natuurlijk is is meestal scheef!’

‘Wat ga je doen als je pensioen krijgt, beeldhouwen?’.
‘Nee, ik ga als als vrijwilliger werken bij de dierentuintandarts, dus als je wilt kan ik je daar nog behandelen!’
‘Waarom ook niet, dieren onder mekaar toch…en jij kunt je verhaal nog eens ergens kwijt!’.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *