Religie is de moeder van het verenigingsleven.
Goden zonder abonnees zijn als automobielen zonder wielen.
Gods ondoorgrondelijke wegen zijn er natuurlijk wel om bereden te worden.
Er zijn op z’n minst papieren leden nodig die contributie betalen om het verenigingslokaal (kerk) te onderhouden en nieuwe wegen aan te leggen.
Maar het liefst heeft God praktiserende leden.
Leden die kilometers maken, het wegdek teisteren.
God gaat pas leven als zijn wegen gebruikt worden: dat is zijn bestaansrecht.
De vereniging voorziet in hulp bij pech en een vervangend voertuig (lichaam) bij transmigratie.

Op Gods ondoorgrondelijke wegen komen leden van verschillende verenigingen elkaar tegen.
Met dezelfde God hebben ze verschillende verkeersregels afgesproken.
Er zijn weggebruikers die geloven dat rechts voorrang heeft.
Of die geblinddoekt de weg op gaan in blind vertrouwen dat God zal sturen.
Dat is hun goed recht, omdat ze hun leven lang contributie hebben betaald.
Weer een ander rijdt liefst achteruit en noemt dat vooruitgang.
Geef ze dus gewoon voorrang, ontwijk ze en heb begrip, het dagelijks verkeer is een open inrichting.

Er zijn ook niet-betalende leden die in het wildeweg olifantenpaadjes rijden om routes af te snijden.
Ware wegpiraten, ze rijden het liefst daar waar de weg weg is.
Ze maken hun eigen wegennet en komen overal waar God het verboden heeft.
Zelfs zijn er zonderlingen die de bordjes verboden toegang als routeplanner gebruiken om het ongekende te verkennen.
Zolang dit soort gekken zich op de weg begeven, blijft het opletten geblazen.