Sommige schilderijen zijn oerbeelden, archetypen. Als kind ontdekte ik dit schilderij van Co Westerik in het museum dat ‘Snijden aan Gras’ heet. Er ging een siddering door mij heen. Dat iets schijnbaar zachts als gras zo gemeen kon snijden. Ik had mij al gesneden aan onschuldig wuivend riet, waardoor ik het herkende. Het vreemde en inmiddels vertrouwde feit is dat ik nog iedere keer dat ik het zie dezelfde sensatie onderga, van lichte huivering in de onderbuik.
Niet persé een aangename ervaring maar ik blijf het een geweldig schilderij vinden, een zacht gewelddadig werk wat ik niet zou willen missen. De vleeskleur en de uitvergrote vingerafdruk geven de ervaring dat je zelf heel klein bent ten opzichte van die reuzenvingers. Als toeschouwer ben je even het gras geworden…een passieve dader, niet mals.