Door de kenners van het werk van Gregor Bazel wordt bovenstaand fresco niet erkend als authentiek omdat het niet stijlvast zou zijn.
Het zou buiten de stijl vallen, want gemaakt vanuit een ontspoorde geestestoestand, door iemand die niet meer weet wat hij doet.
Zo is ook het werk van Willem de Kooning uit zijn Alzheimerperiode om dezelfde reden gediskwalificeerd.
Toch is dit fresco zonder twijfel ‘echt’ van deze obscure meester van de Wasco-gruppe.
We weten dit omdat hij het werk maakte onder toeziend oog van zijn verplegers tijdens zijn opname in de Beeldende kunstkliniek in Grünewald.
Gelukkig maakte de verpleging foto’s om diagnostische redenen.
Ondanks de vroege datering maakt het werk toch een heel frisse, verse indruk.

Gregor was indertijd overvallen door een acuut geheugenverlies.
Hij wist niets meer, maar wat precies kon hij niet zeggen.
‘Hoe kan ik nu iets missen als ik niet weet wat ik mis’ was zijn reactie op zijn bezorgde omgeving.
De onbezorgde ‘patient’ werd met een grote glimlach opgenomen, zo staat in het intakeverslag te lezen.
Hij leek er niet onder te lijden, integendeel hij leek creatiever dan ooit.
Bazel genoot van de enorme ruimten van de paviljoens die hij als ateliers beschouwde, licht en ruim.
Spontaan was hij begonnen de hoge muren ongevraagd van fresco’s te voorzien, uiteraard met Wasco.
Hij betekende talloze achterzijdes van intakeformulieren, deze wachten nog in het archief van de kliniek om te worden vrijgegeven.
Helaas zijn de fresco’s na zijn ontslag op gezag van de geneesheer-directeur overgeschilderd, “Het is hier immers een kliniek en geen expositieruimte”

Bazel wilde niet weg uit de kunstkliniek, het beviel hem uitstekend in Grünewald.
Hij deed zijn best om te simuleren door elke vraag met ‘ik weet het niet’ te beantwoorden.
Zo probeerde hij zijn ‘stipendium’ te verlengen, vergeefs.

Saillant detail is dat Bazel de Kooning nog heeft ontmoet toen deze dankzij zijn Alzheimer een geheel nieuwe weg was ingeslagen.
Bazel vond het laatste werk van de Kooning verreweg het beste, hij noemde het figurabstract, waar de Kooning wat afwezig om moest glimlachen.
Helaas miste Gregor het tact om dat in het bijzijn van Leo Castelli en Peggy Guggenheim achterwege te laten waardoor hij zijn lancering in de New Yorkse kunstwereld vaarwel kon zeggen.
Gregor Bazel was een man met veel talenten maar van diplomatie kon je hem niet beschuldigen.
Hij plette heel wat tenen in de kunstwereld, die hem gaandeweg meer ging negeren.
Buiten de kunstwereld werd hij bekend om zijn anonimiteit, niet eens zozeer als kunstenaar, maar simpelweg door de unieke plaats in te nemen die nu eenmaal de naam Gregor Bazel heette.

Gregor keek later nogal lakoniek terug op zijn verblijf in de Kunstkliniek.
‘ach, destijds vergat ik mijn geheugen te onthouden, en nu onthoud ik mij van herinneringen, en straks verheug ik mij op het onvergetelijke’

We zullen nog vaak aan deze markante figuur denken wanneer er weer werk van hem opduikt.