Kriminalpolizist Derrick leek lange tijd een standvastig ethisch kompas op het Europese continent, tenminste voor wie televisie keek. Met zijn legendarisch lamlendige gedrevenheid bracht hij misdadigers voor het gerecht. De misdaad zelf was nooit te zien, alleen maar het voldongen feit op de plaats van het misdrijf. Geen wilde achtervolgingen, geen onvertogen woord van de speurneus tegen de verdachte ‘verbrecher’. Derrick trok in een zeldzaam geval wel eens zijn handwapen, maar loste bij mijn weten nooit een schot…wat een superieure beheersing. De ultieme ‘Gutmensch’ loste alles liever geweldloos op met zorgvuldig gekozen woorden. Een icoon van rechtschapenheid was deze televisieheilige in regenjas. Zijn serviele assistent en chauffeur Harry bevestigt in de serie zijn leermeester, kijkt bedenkelijk tijdens de lange stiltes die der Kommisar gelaten laat vallen, alsof hij dodelijk vermoeid raakt van al de criminaliteit. De wallen onder zijn ogen onderstrepen dit nog eens in de vele close-ups.
Dat de acteur iets goed te maken had werd pas duidelijk toen aan het licht kwam dat hij bij de Waffen-SS Totenkopfdivisie had gediend. Achteraf begrijpelijk waarom Harry zijn heilige baas zo bedenkelijk aankeek.