Franz K. wist nooit of hij zich moest schamen voor zijn trots of dat hij trots mocht zijn op zijn schaamte?
Hij voelde zich verpletterd als men hem de hemel in prees en onverwoestbaar wanneer men hem met de grond gelijk maakte.
Onzichtbaarheid ging hem van nature makkelijk af. Van jongsaf aan blonk hij daarin uit. Het dieptepunt van onzichtbaar bereikte K. toen hij publiekelijk werd voorgedragen voor ‘n onderscheiding voor het scheppen van gelegenheden waar men gebruik van kon maken door zelf afwezig te zijn…
Een prijs die hij uiteraard niet kon ontvangen omdat hij er niets voor had gedaan. Met die weigering haalde hij echter de woede van autoriteiten op de hals. Het Hooggerechtshof van zijn woonplaats klaagde K. aan voor het weigeren van de hoogste onderscheiding die een staatsburger ten deel kon vallen. K. beriep zich op zijn recht om onzichtbaarheid vrijelijk te mogen uitoefenen door geen pleidooi te houden. Dit recht wilde de hoogste rechter hem graag toekennen als Franz K. kon bewijzen hoe hij de hoogste graad van onzichtbaarheid dacht te bereiken.
Het enige bewijs dat K aan de rechter kon bieden was een verzoek om de doodstraf.
De opperrechter was geschokt maar bekrachtigde na lang beraad dit ultieme verzoek, zij het onder voorwaarde dat K. de definitieve voltrekking van het vonnis in vrijheid zou afwachten. Tot op de dag van vandaag is er niets meer vernomen van het vonnis, noch van Franz K… al valt niet te ontkennen dat zijn evidente afwezigheid alom voelbaar aanwezig is tot in de fijnste haarvaten van de maatschappij, meer dan ooit. K. belichaamt niets minder dan het mysterie van het onverwoestbare.

(voor Kafka’s honderdste sterfdag)