Hoeden

Schoenen lopen wat af, plaveisel slijpt zolen,
onderwijl blijven voeten roerloos thuis, hecht omsokt.

Kleding draagt lichamen door deze omwereld,
de hemel beademt terloops de nog lege longen.

‘De dingen’ grijpen handen doortastend vast,
ze bewegen deze sereen onbewogen staat.

Zo doet het potlood een hand schrijven en
betekenisjes tekenen in de kantlijn van dit leven.

Mysterie vermomt zich hier als doodgewoon wonder,
opmerkelijk hoe onopvallend dit zich publiekelijk toont.

Het voelt zich bekeken alsof leven geschaduwd wordt
door een geheime aanwezigheid die dit zijnde leeft.

Hoeden zoeken vergeefs naar kruinen om te bedekken,
maar geheimen openbaren zich zonder hoofd, zo bloot.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *