Homo Fluïdum

Zie je dat schilderij, het is toch net echt?
Ja, nou je het zegt, dat is wat ik me bij die realistische schilderijen vaak afvraag…
Wat vraag je me af?
Of een realistisch schilderij beter kan zijn dan hetgeen dat ze afbeeldt?
Hoezo beter?
Nee, ik bedoel of het echter kan zijn dan de realiteit zelf of realistischer dan …
Maar het schilderij is toch even reëel dan dat wat ze poogt af te beelden?
Ja, maar er is een verschil, het schilderij staat stil terwijl het leven een fluïdum is, alles verandert vloeienderwijs.
Het schilderij verandert toch ook, het wordt vuil, de kleuren veranderen door inwerking van zonlicht, er ontstaat craquelé….en soms komt die saaie man met het stanleymes…
Je hebt gelijk…en wij veranderen natuurlijk ook.
Zeker, onze ogen worden slechter, onze hersenen raken vervuild door al het voorgaande wat we hebben gezien. Ja, zo gezien…wat is het schilderij zonder ons?
Wij maken het schilderij weliswaar niet, maar we maken het af met onze blik.
The finishing touch…scheppen zonder je handen vuil te maken.
Maar bij portretkunst treft mij wel vaak een gevoel van onrechtvaardigheid.
Verklaar je nader…
Wel, dat iemand gereduceerd wordt tot dat ene beeld, een mens van vlees en bloed met hart en ziel.
Dat kan ik wel meevoelen, het is verschrikkelijk om door een ander gedefinieerd te worden…of door jezelf.
Ik moet altijd denken aan die portretschilder die zijn modellen verweet dat ze niet op zijn portret wilden lijken, ze veranderden steeds van mening, van pose, van blik, van humeur, van gezichtspunt…waar je bij zat.
Homo Fluïdum?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *