Onze buurhond heet een Tibetaans tempelhondje te zijn, genaamd Swami. Zijn broer Lami is reeds in de hondenhemel en mogelijk al weer aan het reïncarneren. Swami is altijd al een moeilijke eter geweest, hij verdraagt slechts fricandeau en hamburger van MacDonald maar zonder het broodje en graag met zonder de augurksaus. Het kost het baasje altijd enige tijd bij de drive-in om deze dieet-wensen over te brengen aan de chef-kok. Alles wat niet standaard is kost immers extra tijd en moeite. Maar het kan nog erger verzekert het baasje ons onder het schemerlamplicht van de lantaarnpaal. Haar vriendin had een hondje dat graag sushi’s at. Na een bezoek aan de dierenarts was de diagnose dat het dier hooguit nog enige maandjes te leven had. Dus een beetje verwennen zou sowieso geen kwaad kunnen. De terminale hond kreeg dagelijks zijn favoriete sushi-dieet en leefde nog ruim twee jaar voort. Elke dag kon de laatste zijn. Aan de Japanse keuken heeft het niet gelegen.