Mario Maurano leerde ik kennen als kleine Colombiaan verdwaald in Antwerpen als virtuoos op de contrabas. In Mexicostad speelde hij in een Mariachiband op straat, op een gitarron, die enorme buikgitaar.Hij leende dat instrument bij een
gitaarbouwer, daar zag hij op een dag in een hoek van de werkplaats een hoop brokstukken van een instrument liggen.
Het zou ooit een contrabas zijn geweest…?!
Een antiek Frans instrument, verpulverd bij een autoongeluk, de bassist op slag dood. Het intrigeerde Mario en hij vroeg wat het plan ermee was. De bouwer zei uitdagend dat hij hem mocht hebben als hij hem in elkaar wist te zetten.
Er waren zestig fragmenten met vreemde breukvlakken. Een ware puzzel, welk stukje moest waar passen? Na drie maanden lijmen met klemmen en touwen kreeg Mario het voor elkaar. Wonderwel was de bas compleet. Nu zou hij hem voorzichtig schuren om hem van de oude laklagen te ontdoen. De breuklijnen werden steeds vager. Nadat hij drie nieuwe laklagen aanbracht blonk het instrument koninklijk.
Het had een mooie aparte hals en een soort leeuwenkopje in plaats van de standaard krul.
Nu rees de grootste vraag: zou het klinken met al die breuken. Mario verwachtte niets, maar kreeg alles. Hij had werkelijk een wonder verricht, de kast zong prachtig, als een hele warme cello. Mario werd verliefd en studeerde dag en nacht om de techniek machtig te worden. Maar hij ging verder en speelde vioolbewerkingen op de Boismortier, hondsmoeilijke grepen, razendsnelle loopjes maakte Mario met zijn worstvingertjes. Mario en de Boismortier werden mijn helden.
Een dokter die een dode tot leven wekt en ook nog laat zingen als een sonoor neuriënde hommel. Het wekte ontroering om de twee geliefden aan het spelen te zien.
Mijn taak was het om de pianopartij als een bedje onder hun liefdesspel uit te spreiden. Na het concert droop Mario van het zweet.
Mario had Mexico verlaten nadat zijn geliefde, een mooie pianiste hem had verlaten, zo dwaalde hij af naar Europa. Hij klamde zich vast aan zijn Boismortier, nooit liet hij haar alleen, zijn steunende toeverlaat. Wellicht was zij de lijm die Mario bij elkaar hield en op de been.

Dit verhaal ontstond geheel in de geest van Bor. Is het waar gebeurd? Bor zou zeggen: ‘Het is hier gebeurd, zoals alles!’ ‘Laat het maar gebeuren…hier’