We zaten als gegoten in dit alomvattende vel,
zo leerden we dat op ‘de School des Levensch’.
‘Alom gevat in vel, gevangenen van het vlees’.
De huid als kust die ons omgeeft, dat geloofden we.

Als we even ontsnapten aan de leer wisten we wel beter:
De huid is omgeving, bezield door grenzenloze geest.
Die geest is evenzeer buiten de huid tastbaar, als daar binnen.
De zee van hemel bleef aanspoelen op het huidige strand.

De hemelse geest verkent ons ‘huidbewoners’ door en door.
Ze bevrijdt ons van het knellende vel door zich gelijk te stellen.
Het was maar een membraan van waan geweest, heel geestig.

Wat was de aarde anders dan opperhuid, planeetbekleding?
Wij liepen jaren over haar huid als gekken, te graven, te boren…
Waar was het allemaal voor? Het wilde zichzelf beleven, of zo.