Mijn vader kon in een handomdraai van niets iets maken. Zo maakte hij naar behoefte van elke Rondo een Gevulde koek of een Kano. Waar je maar trek in had. Handmatig drukte hij de Rondo met de handpalm plat of met beide kolenschoppen tot Kano.
Hij had overduidelijk plezier in zijn scheppend vermogen. In mijn beleving kon mijn vader alles…naaien, naaimachines repareren, schoenmaken, timmeren, metaalbewerken, houten beeldjes snijden, miniatuurvogeltjes snijden, fietsen maken, brommers, auto’s, meubels, glassnijden…wat niet?
Scheppen is mij voorgeleefd…maar dat niet alleen. Ik zal één moment nooit vergeten: We stonden samen achter het woonkamerraam tante Koba uit te zwaaien. Op de vensterbank stond het kado van tante Ko, dat we net hadden gekregen. Het was een metalen bloempotje in de vorm van een emmertje.
Een verlepte cyclaam was er haastig ingepropt en vrijwel uitgebloeid. Het metaal was met slordig uitgeknipte poëziealbumplaatjes beplakt. Het hengsel van het emmertje was losgeraakt en met roze kauwgum weer aan elkaar gekleefd.
Ik maakte een opmerking over het spuuglelijke kado van tante Ko.
Pa pakte het emmertje in zijn hand, woog het… keek mij schelmachtig aan en vroeg:
‘Dus jij vindt dit geen mooi potje?. ‘Wat ben je toch ‘n ondankbare hond..Tante Ko heeft dit eigenhandig, met haar gelakte nagels ergens uit een vuilnisvat gevist en netjes aan elkaar geplakt, en dan is het nog niet goed genoeg voor meneer de Baron!’
Ondertussen zwaaiden we naar tante Ko die haar kanariegele-DAF probeerde te starten.
Tergend langzaam kneep de hand van mijn vader het emmertje tot een propje metaal.
Het gele ding startte niet, dus we bleven steeds vrolijker zwaaien.
We kregen samen de slappe lach…vooral toen ik aan het hengseltje begon te trekken waardoor de roze kauwgum tot een witte snaar werd uitgerekt, buikpijn van het lachen. Dit was slopen op het hoogste nivo, volkomen bewust en met absolute beheersing.
Het was een initiatieritueel in de wondere kunst van het slopen…vele dingen zouden volgen.
Dat slopen zoveel plezier en energie kon opleveren was niets minder dan een openbaring. De onderliggende ergernis aan tante en afkeer van goedkope lelijkheid werd ter plekke getransformeerd tot pure levensvreugde. Een leugen als leugen doorzien is het ware, het goede en het schone. De wereld een beetje minder lelijk maken is een esthetische plicht die maar weinig mensen beseffen. Tegenover elk scheppend vermogen staat een even vruchtbaar sloopvermogen. Subliem slopen is bewuste ruimte scheppen.