We hadden hem een paar jaar niet gezien, maar de heer Muizinga is terug…van weggeweest…die ene van de Voedsel en Warenautoriteit. Nog steeds in hetzelfde grijze kostuum met dito snor. Nu we alle eetwaar in blik hebben opgeslagen heeft hij zijn dieet gewijzigd, meneer eet nu gezond, hij eet appels. Mijn vrouw vond zijn bescheiden boodschap op tafel en sloeg meteen alarm:
‘Hij is terug!’
‘Wie?’
‘Muizinga natuurlijk, wie anders laat er zulke kleine boodschappen achter?’
‘Inderdaad, het lijken wel zwart gebrande sesamzaadjes!’ ,zei ik.

Later die middag zag ze Muizinga lopen, de houten luxaflex gebruikte hij als trap om hogerop te komen, daar verdween hij uit haar blikveld.
De rest van de avond priemden de kraaloogjes van Muizinga in onze ruggen, we voelden ons bekeken van hogerhand. We waren gespitst op elk geluidje van Muizinga. Hij hield onze aandacht goed gevangen, het bleef echter muisstil die nacht… Was hij na de jaarlijkse inspectie weer spoorloos vertrokken?De volgende ochtend vond mijn vrouw bescheiden sesamzaadvormige boodschapjes op mijn hoofdkussen.
De heer Muizinga had kennelijk rond mijn slapende hoofd rondgestruind. In de fruitschaal had hij met appel ontbeten, geluidloos uitgehold.
Mijn vrouw heeft het nu helemaal gehad met de kleine Voedsel en Wareninspecteur. Ze is vastberaden om hem uit ons tuinhuis verdrijven met pepermuntolie ,daar schijnen ze vreselijk de pest aan te hebben. Ik twijfel…. aan het middel, niet aan de Muizinga. Ik zie hem in staat om met 1 voorpoot zijn snuit dicht te houden terwijl hij zijn vergelijkend warenonderzoek voortzet.