Als kind sloop je onhoorbaar door het ouderlijke huis. Zonder huissleutel brak je in & uit zonder braaksporen na te laten. Als betonindiaan binnen het asfaltreservaat stookte je noodzakelijke bezweringsvuurtjes op braakland van drijfzand. Zaterdagavonds

zaten je ouders in hun huiskameraquarium gebiologeerd door ‘n televisiekwis. Achter glas bezag je ze, als gevangen vis in een leefnet, meelevend met het succes van kandidaten.
Uitgekeken op het Droste-effect klom je, om geen trede te raken, tussen de trapmuren omhoog, geruisloos over het kraakgrage hekwerkje naar je kamer waar je jezelf nog slapend vond, alsof je nooit was ontsnapt. Nu nog bekijk je jezelf van boven af naar al het leven hier beneden, uitgetreden om geestig voort te bestaan.