De berg kent maar één wens:
de wens dal te zijn.

En één ongrijpbare angst:
de val in het dal,
het einde van het grijpen.

De hemel zegt dat de berg al lang het dal is,
de grot vertrouwt de hemel blind.
Het rotsblok echter koestert argwaan.

De grot is al aanwezig afwezig zijn,
de rots lijkt echter dan ruimte.

Onder de bodem van het dal
zingt het gevallen zaad
het kiemstille lied van lente.

Het leven gaat niet door,
leven staat elk moment stil
bij de stormen rondom de berg.

De hemel zegt dat het dal
duurzaam roerloos blijft
tijdens alle vormen van storm.

De winter is te mild
zaadjes ontkiemen
overmoedig vroeg.