Kiezerrijk

Het gebeurde gewoon dagelijks, op klaarlichte dag in het keizerrijk, mensenrechtenschendingen. Een openbaar geheim in een land dat zich erop liet voorstaan overal ter wereld de mensenrechten te verdedigen.
De slachtoffers waren met familienaam en toenaam bekend. Hun leven was een soort openbare terechtstelling, veroordeeld zonder enige vorm van proces. Waar ze dit wrede privilege aan te danken hadden was een vraag die bij wet tot taboe was verklaard. Wie de vraag stelde werd als landverrader gezien.
Ze werden met gouden lepels in de mond geboren, maar zoals bekend; lepels kun je niet eten. Ze leefden in gouden kooien, voor de sier, om te worden getoond aan het volk.
Het was de meest luxueuze mensenrechtschending ooit vertoond. Het leek er op alsof het volk er trots op was zich deze ‘luxe schendingen’ te kunnen veroorloven.
De slachtoffers werden nooit gehoord, de keizer kreeg enorme sommen zwijggeld om zijn pijn -nooit vrijuit te mogen spreken- enigszins te verzachten. Compensatie is echter altijd een giftig surrogaat voor het ‘echte’…
Wie waren dan die mensenrechtschenders die de keizer en zijn familie belette te spreken? Het volk had het op hen gemunt.
Mocht de keizer overlijden dan werden zijn kinderen gedwongen om in zijn voetspoor te treden, een nieuwe lijdensweg in te slaan. Pas na de dood van de keizer werd bekend hoe hij had geleden en hoe waardig hij zijn lijden had doorstaan. Het volk smulde jaren later nog van de pijnlijke details.
Het volk had ervoor kunnen kiezen om hun keizerrijk in een kiezerrijk te veranderen en zo een einde te maken aan de mensenrechtschending, maar het leek of ze geen keus hadden.
Met dit wrede sprookje leek het keizerrijk zich van alle andere landen in de wereld te onderscheiden. Wat was het volk nog zonder Keizer? Is onderscheidingsdwang niet de bron van het meeste leed?

One thought on “Kiezerrijk

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *