Zijn hond was net begonnen met het graven van een gat in het geschoren gazon. ‘Kijk, er zijn twee soorten, zei hij , drie eigenlijk…’
‘Vertel!’ , ik verheug mij heimelijk op het ongevraagde college dat ik vaak bij honden-baasjes tegenkom.

‘De volgordelingen en de volgordelozen…de regelneven en de riemroeiers…’
‘Ach!’ zeg ik terwijl we een paar passen verderop schuiven om de opspattende aarde te ontwijken.

‘De regelneven volgen gehoorzaam de regels, de roeiriemers kennen de regels niet…, ze kennen domweg geen orde, geen volgorde in de dingen, ze doen alles in de toevallige gang waarmee de dingen zich aandienen.’

‘Een soort analfabetisme voor de dingen?’ probeer ik.
‘Zoiets, de alfabeten weten precies welke volgorde ze moeten volgen.’

‘Zijn de regelneven dan niet gelukkiger?’
‘Nou, vaak niet, want ‘Out here in the wild’ is er geen volgorde, dus liggen ze overhoop met de dingen, ze komen niet alfabetisch, de hele dag zijn ze aan het sorteren en ordenen.’

‘En de volgordeloze dan                                                                                                                    ‘Die neemt het zoals het komt, gaat mee zo goed als het gaat….roeit met de riemen of zonder’

‘En wat is die derde soort dan?’
‘Dat is de soort die nergens bij hoort, die doet beiden of geen van beiden.’

‘Een bijzondere verzameling lijkt mij!’
‘Ja, dat is eigenlijk de grootste groep, de verzameling waar de eerste twee binnen vallen.’

‘Maar u hoort zelf eigenlijk bij de eerste groep toch, u bent aan het ordenen?’
‘Op dit moment wel ja, kan straks weer anders zijn…’
‘Waar heeft u deze zienswijze opgedaan?’ vraag ik terwijl we naar zijn trots hijgende hond kijken en in een enorm gat staren.

‘Bij mijn sjamaan uit Kirkoetsk, ik hoop maar dat ik het juist weergeef.’

‘Wat is hij zelf?’
‘Niets, hij is sjamaan en analfabeet…’