Het kenmerk van klimaatverandering is halsstarrige ontkenning.
Het ontkennen van wat voor weer het buiten nu eigenlijk is.
Men kijkt naar buiten en men is teleurgesteld omdat het nooit
het weer is dat het had moeten zijn volgens de buienradar.
De discrepantie tussen binnen en buiten…ideaal en realiteit.
De woede daarover richt zich op de boodschappers, de meteorologen.
Zij worden gezien als sociale verkeershufters die de sfeer in het land verpesten met voorspellingen die ze niet kunnen waarmaken.
Ze zien buien al hangen, maar weten achteraf pas waar ze vielen.
Hier en daar een bui kan de hele dag niets betekenen…
of Schotse toestanden, zeven keer een weersomslag per dag.

Klimaatvluchtelingen komen noodgedwongen in een slecht sociaal klimaat terecht.
Ze zijn niet welkom. Van de ene fysiek onleefbare plek in een geestelijk onleefbare plek.
Klimaatverandering zal logischerwijs leiden naar verdwijning van grenzen…
eerst worden grenzen poreus… dan lossen ze langzaam op.
Het weer zal zich openbaren als een strenge leermeester die ethische lessen geeft.
Lessen die niemand wil horen en die iedereen dus moet gaan voelen.
Het weer laat zich kennen als ethicus.