Uit voorzorg trok je
de luie zuiger
uit z’n wachthok.
de luie zuiger
uit z’n wachthok.
Hij stond niet bepaald
te popelen viel mij op.
te popelen viel mij op.
Maar wat moet gebeuren
vraagt nu eenmaal
om daadkracht.
vraagt nu eenmaal
om daadkracht.
Aan zijn gewicht
te voelen zat
zijn zak propvol.
te voelen zat
zijn zak propvol.
Om hem voor
te bereiden
op zijn schone taak
trok je zijn snoer
alvast naar buiten.
te bereiden
op zijn schone taak
trok je zijn snoer
alvast naar buiten.
Nu stond ‘niets’
een gekuisd huis
nog in de weg…
een gekuisd huis
nog in de weg…
Ware het niet dat
dit ‘niets’ gevuld was
met een dwingende
afwezigheid van verse
stofzuigzakken.
dit ‘niets’ gevuld was
met een dwingende
afwezigheid van verse
stofzuigzakken.
Het was even slikken,
maar hij zette zich
grootmoedig over
het uitstel heen.
Wat een mooi cadeau, deze ode aan de stofzuiger. Dit unieke mechaniek binnen de huisraad, zo verfijnd beschreven in poëtische idioom dat de geest der lezers niet anders dan tot in het oneindige kan bekoren. Dank voor het delen van dit kleinnood.
Ha ha ha, zo herkenbaar, dit soort huishoudelijk ongemak. En zo mooi opgeschreven.
‘Het leven is een gedoetje,’ concludeerde Denker des Vaderlands René Gude. Ook hier is het de humor die het nodige tegenwicht biedt.