Vandaag was het zover, de opening van zijn eerste expositie in het centrum van de kunstwereld, Wenen. Hij gloeide van trots om zijn werk aan de kenners te tonen. Eindelijk zou officiële erkenning hem deelachtig worden. Hij verlangde zo naar dat warme bad, na al die jaren van ploeteren in eenzaamheid om zich de schildertechniek eigen te maken. Het laatste jaar voelde het alsof hij dagelijks werkte aan een monumentaal oeuvre. Als hij wat werk wist te verkopen of een rijke mecenas tegenkwam die zijn werk wilde financieren zou hij meteen groter gaan werken, grotere formaten, enorme panoramische vergezichten wilde hij maken om de mensheid een nieuw perspectief te bieden. Schoonheid scheppen die het vuil van wereld af zou wassen. Hij moest en zou een verpletterende indruk achterlaten.
Tot twee maal toe had de Weense Kunstacademie hem als student afgewezen. Hij was in razernij ontstoken, in staat om alles te vernietigen. Hij had laatst op het punt gestaan om al zijn schilderijen in stukken te snijden toen er plots op de deur werd geklopt. Het was buurman Herr Schwartz die hem kwam troosten met een schnapps.
Buurman Schwartz ging altijd even kijken wanneer hij de jonge kunstenaar weer eens stampvoetend tirades hoorde houden. Onder de peilende blik van Schwartz’ diepbruine ogen kwam de getergde weer tot bedaren. Hij hield echt van kunst. Wat moest hij anders als dit hem niet gegund werd?