Als ik na het inslapen van mijn vorige hond alleen over straat wandelde kwam ik regelmatig bekende honden tegen, met hun baasjes aan de andere kant van de lijn. Het wonderlijke was dat ze mij niet herkenden zonder onze ziel op pootjes. Door het verlies loop je er maandenlang wat verloren bij dat spreekt vanzelf… Maar dat je behalve je hond ook je identiteit kwijt bent onthult natuurlijk veel over identiteit op zich. Wie ben je nog zonder hond in de ogen van anderen? Een willekeurige passant… een inwisselbare medeweggebruiker? Identiteit is iets wat je voor anderen bent, een plaatje wat men op jou plakt. Die man met die leuke hond. Nu loopt iedereen meestal met zijn eigen identiteit een een lijntje, maar je kunt natuurlijk met iedere andere identiteit (lees hond) uit wandelen gaan. Je kunt elk moment van identiteit wisselen, neem een andere hond. Je kunt natuurlijk ook zonder hond (lees identiteit) de straat op en aan iedere wandelaar vragen: Wie denkt u wel dat ik ben?
En bij welk antwoord dan ook zeggen, dat reken ik ook goed, al herken ik mij er niet in. Er zijn ook mensen die er hele roedels honden op na houden als verschillende identiteiten. Kan dus allemaal moeiteloos naast elkaar bestaan, het bijt elkaar niet.
Voor mij is identiteit een slapende hond die ik wakker maak indien nodig en dat is sporadisch. Het wonderlijke is dat die wakkere hond altijd precies de rol vervult die de situatie vereist en lijkt het zelfs leuk te vinden om allerhande rollen te spelen, gezien het inwendig gekwispel.